Zimakoff FC Mezzi 5-6

1. Auflage 2018
ISBN: 978-87-26-13997-6
Verlag: SAGA Egmont
Format: EPUB
Kopierschutz: 6 - ePub Watermark

E-Book, Dutch, Flemish, 18 Seiten

Reihe: FC Mezzi

FC Mezzi 5 - Negen Tegen Negen: Voetbal gaat niet over leven of dood - het is veel belangrijker! FC Mezzi begint aan een nieuw seizoen en ze moeten leren hoe je negen tegen negen speelt. Het is nieuw met een grotere veld- en buitenspelregels. Ze hebben zelfs een eigen clubhuis en het wordt ingewijd met een slaapfeestje en enge films. Jake houdt de hand van Ursula in de duisternis vast. Wordt zij zijn eerste vriendin? Dan hoort hij dat de meisjes eraan denken om het team te verlaten om te tennissen. Plotseling gedraagt Jake zich als een echte aanvoerder. FC Mezzi 6 - Het afscheid van Kingo: Voetbal gaat niet over leven of dood - het is veel belangrijker FC Mezzi vecht om hun competitie te winnen, zodat ze naar het Mini-Kampioenschap moeten gaan. Om dat te doen, moeten ze de wedstrijd winnen tegen het oude team van Jake, Fencehaven! De coach van Mezzi, Kingo, mag naar de VS gaan om te studeren. Als hij stopt, wie wordt de coach van FC Mezzi? Kunnen ze winnen zonder Kingo? Daniel Zimakoff is geboren in 1956 en hij is een opgeleide bibliothecaris. Sinds zijn debuut in 1980 heeft hij een lange reeks kinderboeken geschreven. Hij heeft zelfs de Kinderboekenprijs ontvangen van het ministerie van cultuur.

Autoren/Hrsg.

Zimakoff, Daniel

Weitere Mitwirkende

Frajndt, Tomasz

Leseproben

FC Mezzi 5 - Negen tegen negen
  Jake: Jake houdt van voetballen. Dat is het belangrijkste in zijn leven. Hij leest het spelletje goed, is snel en kan goed rennen. Hij vind het niet leuk als hij wordt getackled. Hij droomt ervan om professioneel te voetballen bij FC Barcelona – net als Messi. Nick: Nick oefent vaak met zijn bal in de tuin en zijn linker been is dodelijk. Hij is altijd optimistisch en het is leuk om met hem om te gaan. Hij is erg sterk, heeft heel veel energie en hij is is het jongere broertje van de sterspeler, Kingo. Peter: Peter is een fantastische doelman. Hij heeft heel veel lastige ballen tegengehouden. Hij weet alles van voetbal. Hij kent elke team en weet alles over hun tactiek. Zijn enige probleem is dat hij het haat om te rennen omdat hij altijd snel buiten adem is. Hoofdstuk 1
Ik trok mijn thermisch ondergoed aan en daarna de lange broek van nylon. Vandaag was onze laatste trainingswedstrijd op gravel, tegen Furlong City. De winter in Denemarken is lang als je graag op gras speelt, maar nu was het maart en een nieuw toernooi stond op het punt te beginnen. Ik zei mijn moeder gedag, pakte mijn tas en helm en ging naar mijn fiets. Het was een speciaal gevoel; op de pedalen trappen terwijl ik mijn voetbalschoenen aan had. En er waren dit jaar veel nieuwe dingen. We zouden negen tegen negen spelen en we zouden onze nieuwe clubhuis inzegenen. Het was een oude kazerne. Het werd gebruikt als een schoolgebouw toen de school enkele jaren geleden werd gerenoveerd. Het was een tijdje een magazijn geweest, maar nu had de school het herbouwd voor FC Mezzi. Peter en ik waren gaan kijken terwijl ze eraan werkten. Op vrijdag zouden we daar gaan blijven slapen. Ik kwam Nick tegen toen hij op de fiets stapte. "Hallo Jake. Verdomd koud, hé?" "Yup, in maart zou lente moeten zijn, man." "Vertel dat maar aan de weergoden, maar het zal gaaf zijn om volgend weekend weer op gras te spelen. Denk je dat we vandaag gaan winnen?" "Ik hoop het wel. Dat geeft ons vertrouwen als het weer serieus wordt." We hadden van november tot februari binnen gespeeld in de gymzaal van de school. In februari gingen we één keer per week op grind trainen twee oefenpotjes gespeeld, om te wennen om negen tegen negen te spelen. Het was prima spelen op grind, zolang er geen ijs op het veld lag, maar stel je voor dat we kunstgras hadden gehad op het veld. Alleen grote clubs en rijke gemeenten konden dat betalen. Ze konden het hele jaar op gras spelen, of het nu regende, sneeuwde of er ijs op het veld lag. Marco kwam langs en gooide zijn fiets in een sneeuwbank. "Het is zo koud," zuchtte hij. "In Barcelona is het vandaag 14 graden. En niet min 14. " "Mis je Barcelona?" vroeg Kingo. "Alleen in de winter. Maar dat duur laaaaaaang." ### Een tijdje later waren we met tien. De nieuwe jongens, Eric en Sebastian, waren er allebei. Ze hebben geen training in de winter gemist. Iedereen zou moeten komen naar onze trainingswedstrijden. Niemand hoefde op de bank te zitten. James, Christian en Albert waren allemaal ziek ... en de meiden waren er ook niet. Ze waren op school geweest. Willen ze gewoon niet? "Te koud voor meisjes," zei Marco. "Ja, meisjes hebben het vaak kouder dan jongens,” zei Peter. “Onzin,” zei Kingo. "Meisjes kunnen heel warm zijn." hij had een gekke glimlach op zijn gezicht. Tien. Er zou maar één persoon op de bank zitten. Furlongstad had drie spelers op de bank. We hielpen Kingo met de doelen, dus haalden we ze weg vn het strafschop gebied. Het doel was slechts voor zeven tegen zeven bedoeld. Een negen tegen negen veld was zo breed als een veld van 11 tegen 11, maar een stuk korter. Het zou een heel andere wedstrijd zijn dan wat we gewend waren met zeven tegen zeven. "Je begint op de bank, Sebastian, maar je krijgt genoeg speeltijd. We zullen vandaag 4-3-1 spelen, dus Zlatan zal de enige aanvaller zijn. Vergeet niet om een rechte lijn te houden en ze buitenspel te zetten. Klaag niet over de scheidsrechter. Hij zal zijn best doen." De scheidsrechter van vandaag was ... Kingo. ### Het was een vrij gemakkelijke wedstrijd. We wonnen de strijd op het middenveld. Nick en ik veroverden de bal en gaven hem diep door aan Zlatan. Hij kon de meeste mensen ontwijken. Hun keeper was ook niet echt goed. 1-0 door Zlatan. Nick scoorde het tweede doelpunt met zijn hoofd. Zlatan duwde een verdediger die de bal terugspeelde naar zijn eigen doelman. Hij pakte de bal op. Nu mag dat niet meer. We kregen een vrije trap mee. Nick en Zlatan keken elkaar aan. Wie gaat de vrije trap nemen? "Ik wil schieten," zei ik en pakte de bal. Aanvoerder zijn heeft z’n voordelen. Ik kon niet zo hard schieten als Nick maar de afstand was perfect voor mij. Ze hebben een muur gemaakt. Hun keeper was vrij klein. Ik rende naar boven en schoot de bal over de muur, zo de kruising in. Oh ja! Kingo blies op zijn fluit en keek naar me. ### "Je bent een pure Ronaldo ... Of Eriksen," zei Peter tijdens de pauze. "Ja hoor. Hun keeper was niet zo groot als jij.” "Ik ben er zeker klaar voor als we over een paar jaar elf tegen elf gaan spelen," lachte hij. Peter was dit jaar flink gegroeid en nu was hij de langste speler van FC Mezzi. Langer dan Ursula. Zijn vader was ook vrij lang en hij was misschien al vroeg aan het puberen. Furlong City stond drie doelpunten achter, dus mochten ze een extra speler inzetten. Dat stopte de afgang. Er werden geen doelpunten meer gemaakt in de tweede helft. Sebastian schoot hard op de lat en Peter had een mooie redding op het einde. We bedankten Furlong City en de scheidsrechter, Kingo, voor de wedstrijd, omdat hij eerlijk was. Kingo heeft onze tenues verzameld. "Ik kan echt zien jullie veel geleerd hebben in Barcelona," zei hij. "Ha, dat zal degenen leren die er niet bij waren," zei Marco. Mark en Mike konden niet mee naar Barcelona, omdat ze de begrafenis van hun grootvader gingen en Eric en Sebastian waren nieuw in het team. "Eigenlijk speelden Eric en Sebastian goed," lachte Kingo. "Maar misschien zijn jullie pure voetballers." Op weg naar huis dacht ik aan Ursula. Ik had het leuk gevonden als ze mijn vrije trap had gezien. Iemand moest het filmen. Er kwam maar één iemand kijken naar de wedstrijd, Kingo's vriendin Maria. Ze kwam pas in de tweede helft aan. Was Ursula ziek geworden? Of wilde ze gewoon niet in de kou spelen? Hoofdstuk 2
We begonnen de logeerpartij met een teamvergadering. Kingo zou later vertrekken en dan zouden we drie horrorfilms bekijken. Peter's vader, Nick's moeder en mijn moeder zouden blijven slapen. Het clubhuis bestond uit twee kleine kleedkamers met elk twee douches en een vrij grote ruimte met tafels, een keuken en een tafeltennistafel. Er was een mooie geur van nieuwe verf toen we aankwamen. Kingo liet ons van alles zien. "Het belangrijkste in een clubhuis ... de trofeekast." Aan de muur hing een kleine kast met een glazen deur en in het midden stond de trofee die we in Barcelona hadden gewonnen. Het zag er heel goed uit, maar ook een beetje eenzaam. ### We hadden zelfgemaakte pizza's, dronken frisdrank en aten cake die sommige ouders hadden gebakken. Iedereen praatte over elkaar en lachte. Ik zat tussen Peter en Ursula. We bespraken of Neymar beter zou worden dan Messi. Ik dacht van niet , ook al was hij echt goed. Ulrich dacht dat Neymar beter was. "Misschien moeten we onze naam veranderen in FC Neymar," zei Nick en lachte. "Nooit," zei ik. "Fencehaven heeft nu maar één team," zei Peter. "Ze hebben niet genoeg spelers in hun team." “En ze spelen niet zo goed jaar niet,” zei Nick. "We zullen ze verslaan en de competitie winnen." “Droom lekker verder,” zei Ursula. Ze had tomatensaus op haar wang. Ik sprak luid in haar oor. "Was je dinsdag ziek?" "Nee. Waarom?" “Jij en Anne ... zijn nooit komen opdagen voor de trainingswedstrijd?” "Oh nee. We zijn vergeten om af te bellen. We moesten huiswerk maken. We moesten woensdag een grote opdracht inleveren. Je weet wel, degene over het heelal.” "Oké." Peter en ik hadden dat in het weekend afgemaakt. "Was het leuk? Ik heb gehoord dat jullie hebben gewonnen.” "Het ging goed," het was alles wat ik zei. Kingo blies op zijn scheidsrechtersfluitje en even later was iedereen stil. "Ten eerste wil ik de vader van Peter, het schoolbestuur en de gemeente bedanken voor het mooie clubhuis. Laten we ze een daverend applaus geven?” Iedereen klapte en juichte. Peter's vader maakte een buiging. "En laten we onze teamleiders toejuichen die dit feest hebben georganiseerd." We klapten weer.  "Het is een nieuwe tijd, zoals jullie allemaal weten. We spelen negen tegen negen en met...