Zimakoff FC Mezzi 3-4

1. Auflage 2018
ISBN: 978-87-26-13996-9
Verlag: SAGA Egmont
Format: EPUB
Kopierschutz: 6 - ePub Watermark

E-Book, Dutch, Flemish, 18 Seiten

Reihe: FC Mezzi

FC Mezzi 3 - De omhaal Voetbal gaat niet over leven of dood - het is veel belangrijker! Jake, Nick, Peter en de rest van de spelers in FC Mezzi zitten nu in de beste competitie. Het tempo is snel, de tackles zijn ruwer en de wedstrijden lijken moeilijker dan voorheen. Bovendien hebben Nick en Zlatan ruzie en als ze niet als een team spelen, hebben ze geen kans om de competitie te winnen. Kan Jake, de aanvoerder, er iets aan doen? En hoe zit het met Ursula en Zlatan? Zijn ze een stelletje? FC Mezzi 4 - FC Mezzi ontmoet Messi Voetbal gaat niet over leven of dood - het is veel belangrijker! FC Mezzi gaat tijdens de herfstvakantie naar Barcelona. Ze verblijven in een school met een zwembad. Ze gaan een toernooi spelen tegen Spaanse teams en Camp Nou bezoeken. Ze zijn zo opgewonden. Hun grootste wens gaat zelfs in vervulling: onderweg naar Camp Nou ontmoeten ze Messi! Misschien kunnen ze zelfs een trofee mee naar huis nemen? Daniel Zimakoff is geboren in 1956 en hij is een opgeleide bibliothecaris. Sinds zijn debuut in 1980 heeft hij een lange reeks kinderboeken geschreven. Hij heeft zelfs de Kinderboekenprijs ontvangen van het ministerie van cultuur.

Autoren/Hrsg.

Zimakoff, Daniel

Weitere Mitwirkende

Frajndt, Tomasz

Leseproben

FC Mezzi 3 - De Omhaal
  Jake: Jake houdt van voetballen. Dat is het belangrijkste in zijn leven. Hij leest het spelletje goed, is snel en kan goed rennen. Hij vind het niet leuk als hij wordt getackeld. Hij droomt ervan om professioneel te voetballen bij FC Barcelona – net als Messi. Nick: Nick oefent vaak met zijn bal in de tuin en zijn linker been is dodelijk. Hij is altijd optimistisch en het is leuk om met hem om te gaan. Hij is erg sterk, heeft heel veel energie en hij is is het jongere broertje van de sterspeler, Kingo. Peter: Peter is een fantastische doelman. Hij heeft heel veel lastige ballen tegengehouden. Hij weet alles van voetbal. Hij kent elke team en weet alles over hun tactiek. Zijn enige probleem is dat hij het haat om te rennen, omdat hij altijd snel buiten adem is. Hoofdstuk 1
De bal rolde naar me toe. Ik schoot hard met mijn wreef. De richting was perfect, maar ik schoot niet goed dus ging de bal ging over. "Bijna, Jake!" schreeuwde Kingo. Of was het mijn vader? Ze stonden vlak naast elkaar. Ik hoopte alleen dat mijn vader niet bij de hand zou doen en zou proberen om Kingo advies te geven. Ik haastte me terug om de verdediging te helpen. Onze eerste wedstrijd in de beste competitie. Zlatan deed niet mee. Hij was op vakantie in Kroatië. Gelukkig zat hij nog steeds in het team. Zijn vader vond het goed gaan. Zlatan leerde zijn emoties te beheersen. Ursula was op Mallorca. We hadden ze vandaag allebei goed kunnen gebruiken. Het was stom om een wedstrijd te spelen voordat de school begon. We stonden 1-0 achter. Peter stopte een harde knal en schopte ver naar voren. Nick pakte de bal, dribbelde naar voren, hij werd getackeld voordat hij bij het doel kwam. Nog maar vijf minuten. Verdomme. Ik haatte het om te verliezen. We moesten nu risico’s nemen. Kingo had hetzelfde idee. Hij schreeuwde dat ik naar voren moest gaan. Weer een mooie redding van Peter. Ik kwam terug, ik wist precies hoe ver hij kon schoppen. JA! De bal ging recht op me af. Ik nam het aan op mijn borst. Het was moeilijk, maar ik kreeg het onder controle. Een grote speler kwam naar me toe rennen. Ik dribbelde langs hem heen. Daarna kwamen er nog twee naar me toe. Ik deed alsof ik weer ging dribbelen, maar in plaats daarvan gebruikte ik Nick als een afleiding. Toen gaf hij de bal op rechts, tussen de twee tegenstanders door. Ik rende zo snel als ik kon naar en dribbelde als een prof met de bal. De doelman kwam naar me toe. Ik maakte een schijnbeweging, rende om hem heen en schoot. Hij maakte een onmogelijke redding ving de bal met zijn hand. De bal kwam, via zijn hand, tegen de paal en kwam terecht bij Nick. Het doel was leeg, de keeper was verslagen en mijn goede vriend Nick ging ... Niet scoren! Hij schoot over het doel! Nick vloekte. "Probeer het zo opnieuw!" schreeuwde ik. Maar hij kon niet bij de bal komen. Kuilstad ging er met de bal vandoor en scoorde. Peter had geen schijn van kans. Het was twee tegen één. De scheidsrechter blies op zijn fluitje. Verdomme! We verloren onze eerste wedstrijd in de beste competitie met 0-2. Kingo was kalm. Hij kocht frisdrank voor ons en prees ons. We zaten op het gras in een cirkel om hem heen. "Goed gespeeld," zei hij. "Maar we hebben verloren," zei Jeroen. "Had Nick maar gescoord ..." begon Albert. "Ik weet het," zuchtte Nick. "Ik kan het niet geloven ..." Kingo onderbrak hem. "Het is niet de schuld van Nick dat we verloren hebben. Het is nooit een fout van een speler. Het is het hele team. We winnen als een team en we verliezen als een team. Vandaag verloren we van een team dat beter was dan ons en dat is geen verassing. We moeten wennen aan het tempo van deze competitie." Peter kreeg de MVP Team Tijger. Het was welverdiend. Zonder zijn vele reddingen, zouden we 0-6 hebben verloren. Op weg naar huis zat ik tussen Peter en Nick op de achterbank. Nick kon niet stoppen met praten over zijn misser. "Ik had gewoon moeten scoren toen ik de kans had," zei ik. "Ik had moeten doen." "Kom op! Dat was een goede redding, "zei Peter. "Ja," zei mijn vader achter het stuur. "Je hebt alles goed gedaan en hebt het perfect uitgespeeld, Nick." "Ik was te traag," zei ik. "Ik wou eigenlijk schieten ... Als ik niet had gewacht, zou hij het niet hebben gepakt." "Ik was te snel," zei Nick. "En kijk hoe dat is afgelopen." "Het zal wel. We zullen winnen van Fencehaven, "zei Peter. Ik knikte. Als we zouden winnen van ons oude team, zou het hele seizoen worden gered. Hoofdstuk 2
Het is veel leuker om naar school te gaan als je een wedstrijd wint. Tijdens de eerste pauze, kwam ik Alex tegen en hij had een grote grijns op zijn gezicht. Ik had al gehoord dat Fencehaven hun eerste grote overwinning van het seizoen hadden behaald. “Zoo. Ik hoor dat jullie verloren hebben van Holetown. We wonnen vorig jaar van hen. Makkelijk." "Ik weet het." ik probeerde weg te gaan maar Alex blokkeerde de weg. "Ik zei het je toch. Een gemengd team hoort niet in de beste competitie." "Nee, wat je zei is dat een gemengd team, nooit de beste competitie zou halen." "Wat maat het uit. Jullie gaan toch degraderen." "We zullen zien." "Wie is de volgende tegenstander?" vroeg hij. "De Elite. Thuis. " Opeens zag ik Peter die naar ons toe kwam. Fijn. Het was beter om Alex met zijn tweeën aan te pakken. "Oeps. De Elite.” floot Alex. "Ze zijn goed. Van hen zul je met meer dan twee tegendoelpunten verliezen." “Zolang we jullie verslaan,” zei Peter. "Ha! Alsof je een kans hebt. Het is de laatste wedstrijd, toch?" "Ja, en het is een thuiswedstrijd." "Dat zegt niets. Ik ken het veld net zo goed als jullie.” De bel ging en ik haastte me terug. We moesten winnen van Fencehaven. Maar hoe? We moesten er morgen over praten tijdens de teamvergadering. ### "Ja! Mooi doelpunt, Peter!” riep Nick. Nick, Peter en ik speelden "drie doelpunten, jouw beurt" in de tuin na het eten. Kenneth, onze oude coach had gebeld en vroeg mijn moeder of hij langs kon komen voor een gesprek om zeven uur. Ze had ja gezegd zonder het eerst met mij te bespreken, maar het was niet erg. Ik had Nick en Peter onmiddellijk gebeld. Gelukkig konden ze allebei langs komen. We zagen zijn auto. Kenneth was precies op tijd. Hij stapte uit zijn auto, net toen ik scoorde. "Mooi doelpunt, Jake!" zei hij met een grote glimlach. "Hallo allemaal." We zeiden hallo en gingen mee naar de woonkamer, waar mijn ouders koffie, thee en koekjes hadden klaar gezet. In het begin spraken we een beetje over het weer en ons huis. Toen schrapte Kenneth zijn keel en keek ons aan. "Ja, het spijt me dat je niet meer bij Team Fencehaven speelt." We hebben niets gezegd. "Jullie drie zijn geweldige jongens en zijn belangrijk voor het team. We missen jullie ontzettend en het spijt me als jullie door mij zijn gestopt.”  Wederom hebben we niets gezegd. "Denken jullie dat er een kans is dat jullie terug komen? Ik weet dat jullie net zijn gepromoveerd naar de beste competitie, maar ... trouwens, hoe ging de eerste wedstrijd?" "We verloren 0-2," zei ik. Alsof hij dat niet wist. "Dat is vervelend. Het zal moeilijk zijn om in de beste competitie te blijven. Een gemengd team en een paar jongere spelers maken het niet gemakkelijk." "We zullen gewoon extra hard moeten trainen dan," zei Nick. "Ja, ja. Dat is een goede instelling.” zei Kenneth en glimlachte naar mijn ouders. "En we hebben de tweede divisie gewonnen," zei Peter. "Dat hoorde ik. Echt heel leuk. Gefeliciteerd, maar ... er is een groot verschil tussen de twee divisies." "Misschien is het niet zo belangrijk als je wint of verliest," onderbrak mijn moeder. "Misschien is het belangrijker om gelukkig te zijn met je teamgenoten." "En om gezien en gerespecteerd te worden," voegde mijn vader eraan toe. "Ik ben het ermee eens," zei Kenneth onmiddellijk en zat op het randje van zijn stoel. "Teamgeest is het belangrijkste. Daarom gaat Team Fencehaven in de herfstvakantie op voetbalreis naar Nederland. Het hele team. Om ervoor te zorgen dat er een goed gevoel in het team is. We spelen tegen verschillende buitenlandse teams." Nederland. Het klonk cool. Ik keek naar Nick en Peter. Ze leken ook geïnteresseerd. Misschien zou FC Mezzi alles in de competitie verliezen. Dat zou toch niet leuk zijn? "Dat klinkt best leuk," zei Nick. Ik keek naar hem. Wil hij echt terug gaan? Hij was niet degene die ruzie had met Kenneth. "We gaan ook op reis," zei ik. "Echt waar? Waar naartoe?" "We weten het nog niet," zei Peter. "Het is een misschien voor nu," zei mijn vader. "Ja?" Kenneth keek ons aan. "Zo'n reis is duur, maar de club heeft genoeg geld, dus...