Zimakoff FC Mezzi 1-2

1. Auflage 2018
ISBN: 978-87-26-13995-2
Verlag: SAGA Egmont
Format: EPUB
Kopierschutz: 6 - ePub Watermark

E-Book, Dutch, Flemish, 18 Seiten

Reihe: FC Mezzi

FC Mezzi 1 - De pauze Voetbal gaat niet over leven of dood - het is veel belangrijker! Jake, Nick en Peter zijn beste vrienden. Ze houden van voetbal en ze spelen voor dezelfde club. Jake en Nick gaan naar de eerste divisie. Ze zijn zo opgewonden! Ze beginnen op de bank in de eerste twee wedstrijden, maar Jake krijgt niet veel speeltijd in de eerste wedstrijd. Als er nog maar tien minuten over zijn van de tweede wedstrijd, moet hij nog invallen. Dat is wanneer Jake een grote beslissing neemt. FC Mezzi 2 - Een gevecht tot het einde: Voetbal gaat niet over leven of dood - het is veel belangrijker! Jake, Nick, Peter en de rest van FC Mezzi's spelers doen het goed tijdens het toernooi. Kunnen ze winnen en doorgaan naar de beste competitie? Het is nog nooit eerder gebeurd met een gemengd team. Hun tegenstanders zijn echt goed en een paar spelers van FC Mezzi raken zelfs geblesseerd. Het is moeilijk om nieuwe spelers te vinden in zo'n korte tijd, maar opeens gebeurt het onmogelijke en een jongen is net verhuisd naar de stad. Hij heeft een beroemde naam: Zlatan. Maar kan hij voetballen? En wil hij dat zelfs? Daniel Zimakoff is geboren in 1956 en hij is een opgeleide bibliothecaris. Sinds zijn debuut in 1980 heeft hij een lange reeks kinderboeken geschreven. Hij heeft zelfs de Kinderboekenprijs ontvangen van het ministerie van cultuur.

Autoren/Hrsg.

Zimakoff, Daniel

Weitere Mitwirkende

Frajndt, Tomasz

Leseproben

FC Mezzi 1 – De pauze
  Jake: Jake houdt van voetballen. Dat is het belangrijkste in zijn leven. Hij leest het spelletje goed, is snel en kan goed rennen. Hij vind het niet leuk als hij wordt getackeld. Hij droomt ervan om professioneel te voetballen bij FC Barcelona – net als Messi. Nick: Nick oefent vaak met zijn bal in de tuin en zijn linker been is dodelijk. Hij is altijd optimistisch en het is leuk om met hem om te gaan. Hij is erg sterk, heeft heel veel energie en hij is is het jongere broertje van de sterspeler, Kingo. Peter: Peter is een fantastische doelman. Hij heeft heel veel lastige ballen tegengehouden. Hij weet alles van voetbal. Hij kent elke team en weet alles over hun tactiek. Zijn enige probleem is dat hij het haat om te rennen, omdat hij altijd snel buiten adem is. Hoofdstuk 1
We stonden 1-0 achter en we speelden met zeven spelers tegen acht. We moesten het team reorganiseren. Ik hield een hand voor me hoofd, omdat ik niks kon zien door de zon. De zon scheen ook recht in het gezicht van Peter, onze keeper. Het veld was zacht en vervormd, dus hadden we een geweldige techniek nodig. Josef faalde in het controleren van de bal, dus ik onderschepte het in het midden van het veld. Ik gaf het door aan mijn goede vriend Nick en opeens stond ik één-op-één met de keeper van het eerste team. Hij kwam uit. Ik maakte een schijnbeweging en schoot de bal rechts van hem in het lege doel. "JA, Jake!" schreeuwde Nick. Peter, Nick en ik waren beste vrienden. We speelden allemaal in het tweede team. "Goed gespeeld!" schreeuwde Kenneth. Hij trainde zowel het eerste, als het tweede team. We hadden gelijk gemaakt, maar we stonden onder druk. Kenneth had de teams volkomen oneerlijk ingedeeld. Alle beste spelers speelden in het achtpersoons-team en de rest van ons in het andere team. Acht goede spelers tegen zeven fatsoenlijke spelers. "Stront team," mompelde Nick. "Er komt een wedstrijd aan," zei Kenneth. "Het eerste team moet leren om samen te spelen." "Leuk ... voor hen," zei Peter. Hij was onze keeper. "Waarom moeten ze met zijn achten zijn?" vroeg ik. "Ze hebben vertrouwen nodig," lachte Kenneth. We hebben een levende muur voor Peter gemaakt, zodat het team met acht spelers niet kon scoren. Peter pakte de schoten die er doorheen gingen en ik zag nog een kans om de bal af te pakken. Hoewel een gelijkspel ook een overwinning voor ons zou zijn, omdat we in de minderheid waren, wilde ik winnen. Felix stuurde zijn team aan - het eerste team. Hij was de zoon van de trainer en hij dacht dat hij de sterspeler was. Op dit moment was hij boos omdat hij niet de leiding had over het tweede team. Deze keer was Lukas degene die problemen had met het vervormde veld. Ik pakte de bal van hem af. Nick rende naar de linkerkant en ik gaf de bal aan hem zodat hij ermee naar het doel kon sprinten. Nick gaf een voorzet en legde de bal precies op mijn voorhoofd, dicht bij het doel. Soms ben ik bang om te koppen, maar op dit moment sloot ik mijn ogen en deed ik mijn best om de bal onder de lat te koppen. Ik zag dat de bal richting het doel vloog en hoorde het publiek achter me schreeuwen. Op hetzelfde moment werd ik geplet tussen twee verdedigers. Ik lag tussen Felix en Alex in. Het was een gewelddadige sandwich die me op de grond liet vallen. Verdomme, wat deed het pijn. Ik voelde tranen in mijn ogen komen. Ik zou Nick de strafschop laten nemen, maar ... in plaats van het fluiten voor een strafschop, liet Kenneth gewoon doorspelen. "Dat is een strafschop voor Jake!" schreeuwde Nick. "We moeten wennen aan het harde spel," zei Kenneth. Felix schreeuwde tegen Lukas dat hij de bal aan mij verloor. Ik stond op en hinkte terug. Ik dacht niet dat ik iets gebroken had, maar ik voelde pijn in mijn borst en schouders. Voordat ik terugkwam, scoorde het eerste team en we hadden nu twee spelers minder. Kenneth stopte de wedstrijd meteen. Alex en Felix waren tevreden en gaven elkaar een high-five. Ze wonnen 2 tegen 1. Kenneth kwam naar me toe om met me te praten. "Gaat het, Jake?" Ik knikte alleen maar. "Goed. Je hebt goed gespeeld. Jij en Nick zijn redelijk goed. Ik zie je op woensdag." Hij klopte op mijn pijnlijke schouder. Hoofdstuk 2
Ik trok aan de rem en mijn mountainbike gleed op het laatste stukje, zodat ik de tuinhek kon openen zonder van mijn fiets te gaan. Nick stond daar in zijn Barcelona-shirt en schopte een bal in het doel. De bal lag precies zeven meter van het doel. Ik heb het zelf gemeten. De doelman, Lind, was een figuur, die Nick en ik hadden gemaakt van een spaanplaat. Lind is genoemd naar Anders Lindegård, die een keeper was voor Manchester United. Korte aanloop. Bam! De bal raakte het doelwit links van Lind die geen enkele kans maakte. Nick had echt een mooie trap in zijn linker. Ik klapte. "Hey Jake. Ik kom." Nick pakte zijn fiets. De Manchester United-tas was op de bagagedrager vastgemaakt en toen fietsten we de 6,5 kilometer naar Sprigsville om te gaan oefenen. Het was 14 graden en de zon scheen. De lente was gekomen. "Denk je dat we het eerste team gaan halen?" vroeg Nick. "Misschien volgend seizoen." "Ik hoop het." "Het zou zo cool zijn." Ik vertelde Nick hoe Kenneth ons prees. Ik zag mijn toekomstige carrière al. Eerst spelen in het eerste team; dan voor de nationale team; en ten slotte voor FC Barcelona als de jongste speler ooit. We fietsten door Newbury, langs de molen en het ronde huis dat al vijf jaar te koop staat. We stopten bij het laatste huis in het dorp. Daar woonde Peter. We zaten allemaal in dezelfde, vierde klas op de Sprigsville School. Peter was degene die het meest van voetbal afwist. Hij kende alle teams en elke speler uit Engeland, Duitsland, Nederland en zelfs Spanje. Hij was ook een goede voetballer, maar hij was een beetje dik en vond het niet leuk om zoveel te oefenen als de rest van ons. We moesten vier minuten op Peter wachten, en toen gingen we racen om op tijd te zijn. "Precies op tijd, jongens," zei Kenneth. "Laten we beginnen met korte sprintjes." Peter zuchtte. We waren met zeventien spelers op de training, net genoeg voor twee teams van zeven. Er moeten negen of tien zijn om een wedstrijd te spelen, maar er zouden waarschijnlijk meer jongens zijn als het weer warmer was. Nick en ik waren de beste hardlopers en degenen met de beste conditie. Waarschijnlijk omdat we altijd moeten fietsen naar de training en we voetbalden, zowel op school als thuis. Peter was als laatste terug. Zijn gezicht was rood en hij hapte naar adem. "Ik hou van voetbal, maar ik heb een hekel aan hardlopen," zei hij. Na het opwarmen, oefenden we om een steekpass te geven naar drie verschillende plekken. Ik was niet ingedeeld bij Nick of Peter maar bij twee jongens van het eerste team: Felix en Alex. Was het een teken? Ze schopten hard, veel harder dan dat het nodig was. "Niet zo hard, Felix!" schreeuwde Kenneth. Hij was de vader van Felix. "Je moet de binnenkant van je voet gebruiken." hij verstopte zijn gezicht. "Oh, dus nu moeten koppen oefenen?" had Felix gevraagd. Sommige jongens begonnen te lachen. Ik lachte ook een beetje, maar ik wilde Felix niet kwaad maken. Hij was de aanvoerder van het eerste team. Alex en Felix halen altijd teveel grappen uit. Iedereen moest twintig keer opdrukken door hun. Alex ging naar onze school, Felix en de andere spelers van het eerste team gingen naar de grote school in Fencehaven. Toen we naar de zevende klas gingen, moesten we ook daar heen. ### Na de training vertelde Kenneth aan ons wie in het weekend in de eerste en wie in het tweede team zou spelen. Hij noemde eerst de spelers uit het eerste team. Ik luisterde aandachtig, maar ik geloofde er niet in. Natuurlijk zou ik niet in het eerste team zitten. Toen ... werd Nick benoemd als de nummer 7. Hij keek me aan. Verrast en gelukkig. Ik gaf hem een duim omhoog. Goed voor hem… "En Alex is de nummer 8," zei Kenneth. "En de nummer 9 is Jake." Ja! Knipoogde Nick naar mij. We waren in het eerste gekomen. Ik vond het wel verdient omdat we de hele winter lang, naar elke training kwamen, zelfs toen er sneeuw en ijs op het veld lag. "Lukas en Josef gaan terug naar het tweede team, maar niet voor altijd. Er is een kans dat je weer in het eerste komt." Lukas knikte alleen maar. Josef gooide zijn voetbalschoenen in zijn tas. Peter zou nog steeds voor het tweede team spelen. Hij leek een beetje teleurgesteld te zijn. We namen afscheid van Peter in Newbury en toen begonnen we het te vieren. We gaven elkaar een high-five. Ja! We zitten in het eerste team! "Zo geweldig," zei Nick. "Ik kan niet wachten om het aan Kingo te vertellen." "Ik begrijp het." Kingo was de oudere broer van Nick en hij was erg goed in voetbal. Kingo was eigenlijk zijn tweede naam, maar iedereen noemde hem zo. Hij was 19 en hij had al bij de senioren gespeeld. Hij speelde in het eerste team voor FFC,...