Gotthardt Het lot van de elfjes 1-4

1. Auflage 2018
ISBN: 978-87-26-14024-8
Verlag: SAGA Egmont
Format: EPUB
Kopierschutz: 6 - ePub Watermark

E-Book, Dutch, Flemish, 79 Seiten

Reihe: Het lot van de elfjes

Het lot van de elfjes 1 - De dappere krijgers: Een machtige vijand is aangekomen in het land van de elfen. Hij wil iedereen die daar woont, tot slaaf maken. Als de elfen zullen overleven, zullen ze zowel moed als hoop nodig hebben. De elfen ontvluchten het leger van hun vijand en worden gedwongen zich te verstoppen in het bos. Daisy raakt bevriend met een jonge elf genaamd Humulus. Samen ontdekken ze iets wat de elven in staat stelt om terug te vechten tegen de vijand, maar zullen ze sterk genoeg zijn? Dat zijn de eerste vier boeken in de reeks 'Het lot van de elfjes'. Het lot van de elfjes 2 - Het stenen hart: Een machtige vijand is aangekomen in het land van de elfen. Hij wil iedereen die daar woont, tot slaaf maken. Als de elfen zullen overleven, zullen ze zowel moed als hoop nodig hebben. Bramble wil helpen in de strijd tegen de vijanden van de elfen. Daisy vindt dat hij niet oud genoeg is. Bramble wordt niet afgeschrikt. Samen met Wisecrack sluipt de Trollenjongen naar het vijandige kamp. Ze hebben een plan. Kunnen ze zich verstoppen voor de Ijzeren Vuisten en de monsters van de koning? Dit is de tweede van de vier boeken in de reeks 'Het lot van de elfen'. Het lot van de elfjes 3 - De vergeten tombes: Een machtige vijand is aangekomen in het land van de elfen. Hij wil iedereen die daar woont tot slaaf maken. Als de elfen zullen overleven, zullen ze zowel moed als hoop nodig hebben. Ergens diep in de bergen is de wichelroede die koning Vainglorious, de ergste vijand van de elfen, kan verslaan. Niemand weet waar het verborgen is. Kunnen Bramble en zijn vrienden de schuilplaats vinden voor het te laat is? Dit is de derde van de vier boeken in de reeks 'Het lot van de elfjes.' Het lot van de elfjes 4 - De magische fluit: Een machtige vijand is aangekomen in het land van de elfen. Hij wil iedereen die daar woont tot slaaf maken. Als de Elfenzullen overleven, zullen ze zowel moed als hoop nodig hebben. Silktongue, de Heks, heeft Daisy en het hele leger van de elfen gevangen. Evergreen en Daisy's moeder, Veronica, komen om ze te bevrijden. Zullen ze erin slagen om voorbij alle krijgers van koning Vainglorious en de magie van Silktongue, te komen? Dit is het vierde en laatste boek in de reeks 'Het lot van de elfjes'. Peter Gotthardt is in 1946 geboren in Denemarken, vlakbij Kopenhagen. Als kind was hij dol op lezen en bracht hij veel van zijn tijd door in het bibliotheek waar hij veel geschiedenisboeken en avonturenboeken las. Gotthardt heeft meer dan 60 boeken voor kinderen geschreven, waarvan er vele zich in het rijk van de elfen bevinden.

Autoren/Hrsg.

Gotthardt, Peter

Weitere Mitwirkende

Waskemeer, Alfred

Leseproben

Het lot van de elfjes 1 - De dappere krijgers
  Dit is het verhaal over één van de meest donkere tijden in de geschiedenis van de elven dat zich afspeelt ten tijde van een invasie door een machtige vijand met zijn leger. Zijn doel was: de elven tot zijn slaaf maken. De elven waren vervult van verdriet en boosheid. De vijand teisterde hun prachtige land en hun vrijheid stond op het spel. Zonder aarzeling vochten de elven tegen hun vijand. Ze wisten immers dat ze vochten voor het voortbestaan van de elven. Op de binnenplaats van het kasteel stond een eik met prachtige, groene bladeren. Onder de boom zat een kleine groep elven. Eén van deze elven was koningin Veronica. Zij leefde op het kasteel samen met de ridders die gezworen hadden het elvenrijk te beschermen tegen al het kwaad. Vandaag had de koningin haar vrienden bijeen geroepen om het begin van de lente te vieren. Op de tafel voor hun stond er vers gebakken brood, peperkoek, gedroogd fruit en verse eieren. ‘Dit is de mooiste tijd van het jaar,’ zei de koningin vreugdevol. ‘Wanneer alles in de natuur weer groen wordt, dan wordt mijn hart met blijdschap vervult. Dit jaar heb ik nog een reden om blij te zijn. Ik was zo ongerust over mijn kinderen, maar ze zijn gelukkig hier bij mij.’ De koningin lachte en keek haar dochter Daisy aan en vervolgens haar zoon Bramble. Ze waren net teruggekeerd naar het elvenrijk na een gevaarlijke reis door een vreemd, aangrenzend rijk. ‘Jullie zijn zo groot geworden’ zei Carnation. Carnation zorgde voor Daisy en Bramble toen ze nog kleine elven waren.
Daisy was nu bijna net zo groot als haar moeder. Haar jongere broertje, Bramble was ook al flink groot geworden. ‘Ik hoorde dat je heel goed bent geworden in schermen,’ zei heer Hazel. Heer Hazel was de man van Carnation. Hij heeft Daisy door de jaren heen het schermen bijgebracht. ‘Daisy is een kampioen schermen,’ zei Bramble snel.
Daisy moest van het compliment blozen. ‘Bramble heeft gelijk,’ zei Sir Blackthorn, die een jonge ridder was. Hij was samen met Daisy en Bramble op het moment van hun lange reis. ‘Ik had de opdracht om het tweetal te beschermen, maar meestal zorgde Daisy voor onze bescherming.’ Iedereen moest lachen om wat Sir Blackthorn zei. Bramble keek vol trots zijn grote zus Daisy aan. ‘Kan ik dus op een dag een ridder worden?’ vroeg Daisy. Heer Hazel knikte instemmend. Maar de koningin keek aarzelend. ‘Een ridder zijn is geen kinderspel,’ zei ze. ‘Weet ik,’ zei Daisy. ‘Maar ik ben ook geen kind meer.’ ‘Nee, waarschijnlijk niet meer, nee,’ zei de koningin met een zucht. Op dat moment klonk er gedraaf, komend vanaf de open kasteelpoort. Er kwam een paard met daarop een in het zweet gedrenkte elf binnen rijden. ‘Het lijkt er op dat iemand belangrijk nieuws komt brengen,’ zei Hazel. De elf sprong van zijn paard en snelde naar koningin Veronica toe. ‘Een vreselijke ramp voor ons elvenrijk!’ hijgde hij. ‘De vijand is in ons rijk, boeren zijn gevlucht. Huizen worden in brand gestoken. Het is een vreselijke ramp!’ ‘Wat bedoel je?’ vroeg de koningin, zichtbaar aangeslagen.
Hazel gaf de elf een glas wijn. ‘Kalm aan en vertel ons alles wat je weet.’ ‘Mijn naam is Sambucus,’ zei de elf. ‘Ik ben een grenswachter helemaal uit het noordelijkste puntje van ons rijk. Ik en de andere grenswachters bewaken de vlakte van stof. Geen moeilijke taak aangezien het net een dorre woestijn is, die nog vele kilometers naar het noorden doorloopt. Niks kan daar groeien, je vindt er amper een levend wezen. Althans dat dachten we, maar een paar weken geleden kwam er snelle stofwolk over de vlakte heenzetten. Het was een leger, ze vielen zo snel aan, we werden overrompeld. We konden niks beginnen, vluchten was onze enige mogelijkheid.’ ‘Wat weet je over de vijand?’ vroeg Hazel. ‘Dit is alles wat ik weet,’ antwoordde Sambucus. ‘Ik ben gelijk op mijn paard gesprongen om hulp te gaan halen. In de tussentijd verzamelden zich de andere grenswachters, dappere elven. Ze zullen proberen het leger tijdelijk tegen te houden tot de elvenridders komen. Ik heb dag en nacht gereden om hier zo snel mogelijk te zijn en jullie allemaal te waarschuwen. Het is aan U, koningin Veronica, wat we moeten doen.’ ‘Er zijn vijanden in het elvenrijk. Ze moeten zo snel mogelijk gestopt worden,’ zei koningin Veronica vastberaden. ‘Hazel en Blackthorn, verzamel alle ridders op het kasteel. Stuur boodschappers naar alle omliggende gebieden, we hebben wapens en paarden nodig. We vertrekken morgen. Ik zal meegaan.’ ‘Ik ga ook met jullie mee,’ zei Daisy snel. ‘Uitgesloten, mijn kind,’ snauwde koningin Veronica. ‘Ik moet wel,’ zei Daisy. ‘Wanneer de elven vechten voor hun vrijheid en hun leven, kan ik niet staan toekijken en niks doen.’ ‘Maar…’ begon de koningin. Carnation pakte de koningin zachtjes bij de arm en zei: ‘Daisy heeft gelijk. Zij wordt later de koningin van ons elvenrijk. Ze moet samen optrekken met het elvenvolk wanneer er gevaar dreigt.’ De koningin zuchtte diep en knikte vervolgens instemmend. ‘Dank je,’ fluisterde Daisy Carnation toe. ‘Bedank mij maar niet,’ zei Carnation bedroefd. ‘Als jou iets overkomen mocht, vergeef ik dat mijzelf nooit.’ De volgende dag vertrok een heel elvenleger richting het noorden. Ridders voorop, daarachter meer dan duizend elven, gewapend met speren en bijlen. De zon spiegelde zich in de gepolijste schilden. De paarden hinnikten en bewogen hun hoofden ongeduldig heen en weer. Ze waren blij dat ze de benen konden strekken na een hele winter op stal. Het elvenleger was stil en vastbesloten, ze wisten immers dat er een moeilijke veldslag zou gaan plaatsvinden. Daisy reed samen met Hazel en Blackthorn voorop. Hazel en Blackthorn hadden zich voorgenomen om Daisy zo veel mogelijk te beschermen. De koningin reed te midden van het leger. Ze was niet gewapend, maar haar aanwezigheid straalde hoop en moed uit over de soldaten. Achter koningin Veronica reed Sir Armstrong. Hij was een trol. Maar de koningin had hem verwelkomd op het kasteel en hem geridderd. Hij was dat nooit vergeten. Hij was vastbesloten om de koningin te beschermen met zijn eigen leven en zijn scherpe bijl, die hij achter op zijn rug had. Die bijl was zo zwaar dat geen elf die optillen kon. Het elvenleger reed de hele dag door. Ze rustten in de korte lentenacht en vertrokken weer bij ochtendschemering. In de middag stopte de stoet om de paarden te laten drinken. Voor hun lag en landschap van open velden en weilanden. Naar het oosten toe lagen uitgestrekte bossen met daarachter bergen. Daisy, Hazel en Blackthorn reden voorop om te verkennen. ‘Er komt iets aan,’ zei Daisy en gebaarde naar de open velden. ‘Krijgers?’ vroeg Hazel. Het waren geen krijgers van de vijand, maar een klein groepje boeren dat naar boven kwam rennen. ‘De vijand,’ hijgde één van hen. ‘Ze waren met wel duizend krijgers! Ze waren overal. Het enige wat we nog konden doen was wegvluchten.’ ‘Hoe kan de vijand hier nu al zijn,’ vroeg Blackthorn. ‘Ze geven de paarden flink de sporen,’ zei één van de boeren. ‘De arme beesten bloedde ervan, het is en vreselijk gezicht om te zien.’ ‘Ik zie de vijand!’ schreeuwde Daisy uit. In de velden voor hun stonden rijen met strijders op zwarte paarden. De strijders waren van top tot teen beschermd door een ijzeren harnas. Hun schilden waren zo rood als hels vuur en zo geel als de machtige zon. Vooraan was een strijdwagen met daarop hun koning. De strijdwagen werd getrokken door vier enorme, groene hagedissen. De koning droeg een zilveren harnas, zijn helm verhulde zijn gezicht. Op de strijdwagen stond het vaandel met het wapen van de koning. Een grijs hart op een vurig rode achtergrond. Vanachter kwamen lijfwachten aan. Het waren tweebenige monsters. Het leken wel zwijnen met grote hoektanden, hoorns en scherpe punten die uit hun lichaam staken. Hun wapens waren lang. Lange ijzeren kettingen met daaraan messen. ‘Er zijn er zo veel,’ zei Daisy met een gebroken stem. ‘Vraag me af wat ze hier komen doen,’ mijmerde Blackthorn. ‘Het lijkt er niet op dat ze in vrede komen,’ zei Hazel. Samen met de boeren snelde de groep van drie terug naar de koningin met haar ridders. De elven keken angstig en ongerust naar het naderende leger van de vijand. Opeens stopte het vijandelijke leger na een handgebaar van hun koning. ‘Ik vraag mij af, waarom ze opeens stoppen,’ zei de koningin. ‘Ze wachten tot u zich overgeeft,’ zei een stem. Uit het niets verscheen voor hun ogen een vrouw. Ze was lang en slank en had een zilverkleurige, blinkende jurk aan. Om haar nek en handen hingen gouden boeien. Sommige ridders trokken uit angst hun zwaard. Maar de enige reactie van de vrouw was een geheimzinnige lach. ‘Wat doet u hier?’ vroeg de koningin. ‘Mijn naam is Silktongue, ik ben gestuurd door koning Vainglorious. Het is zijn leger dat u ziet. Ze...