Boersma Nobody

1. Auflage 2014
ISBN: 978-94-6109-168-0
Verlag: De Crime Compagnie
Format: EPUB
Kopierschutz: 6 - ePub Watermark

E-Book, Dutch, Flemish, 320 Seiten

NOBODY Als je niemand meer hebt... Vivian maakt zich zorgen over een van haar HAVO-leerlingen. De 17-jarige Lynn is afwezig en stil tijdens de lessen en lijkt zich meer en meer terug te trekken. Vivian vermoedt dat het meisje misbruikt wordt, maar Lynn laat niets los. Wanneer ze uiteindelijk achter de gruwelijke waarheid komt, is die erger dan ze ooit had kunnen bedenken... ''Nobody is een bloedstollend boek. Een nachtmerrie - gebaseerd op ware feiten - waarvan je alleen maar kunt hopen dat het fictie is. Een aanrader!'' Liesbeth Siekerman, Flair ''Griezelig, verontrustend, en toch wil je maar doorlezen.'' Mirjam Bosgraaf, Glamour ''Beter geschreven en spannender dan de meer bekende boeken in dit genre. Met hartkloppingen het laatste deel gelezen!'' Nadia Gandola - 100 % NL 'Boersma is er weer volledig in geslaagd je te raken en verontwaardiging op te wekken.' 4 **** HDC media 'Nobody is een goed geschreven boek met een spannende en bizarre ontknoping' 4 ***** Vrouwenthrillers

Marelle Boersma (1957) is een vernieuwend schrijfster. Ze schrijft boeken over actuele misstanden, vaak gebaseerd op waargebeurde verhalen van slachtoffers. Met haar onderwerpkeuze beweegt ze zich daardoor op de grens van waarheid en fictie. Inmiddels heeft Marelle acht thrillers op haar naam staan, waaronder Nobody (2014) Ik volg je (2013) en Vals alarm (2011). Vals alarm heeft de tweede prijs gewonnen bij de Thrillerawards 2012 en stond ruim 6 weken in de bestseller 60. Producente Felice Bakker van The Filmers heeft getekend voor de filmrechten van Vals alarm. Vanaf 2010 geeft Marelle schrijftrainingen, die voornamelijk gericht zijn op spannend schrijven. www.marelleboersma.nl

Autoren/Hrsg.

Boersma, Marelle

Leseproben

3 Maandagochtend is voor mij het rustigste moment van de werkweek. Ik geef pas les na het tweede uur, een ideale start om de drukke schoolterreur het hoofd te kunnen bieden. Het is stil in de gang. De lessen zijn al begonnen en alleen de conciërge hoor ik rommelen in het zijlokaal, bezig met zijn niet-aflatende stroom klusjes. ‘Morgen, Gijs.’ ‘Dag schoonheid, wat ben je vroeg.’ Lachend loop ik verder en glip de lerarenkamer binnen. Ik ben inderdaad veel vroeger dan anders. Met mijn vingers duw ik mijn korte plukken omhoog, meer een gewoontegebaar dan dat het echt zin heeft. Ik heb weleens aan Edo gevraagd of hij lang haar mooier vindt, maar hij gaf aan dat ik perfect was. Mijn twijfel of ik vrouwelijk genoeg voor hem was, streelde hij weg op zijn eigen manier. Ik druk op de knop van het koffieapparaat. Een paar maanden geleden maakte iedereen zich nog druk over de slechte kwaliteit van de koffie en nu hoor je er niemand meer over. Het heeft geen zin om in opstand te komen tegen zaken die niet op te lossen zijn, zoals de macht van Douwe Egberts in het onderwijs. Die is nauwelijks te bevechten, mensen met macht winnen altijd omdat hun invloed met vele weerhaken in de samenleving zit. Bovendien zijn er belangrijkere dingen dan koffie. Terwijl ik wat extra suiker door het bruine vocht roer, vraag ik me af hoe ik het aan moet pakken. Naast docent Engels ben ik ook afdelingsleider op school, een soort vertrouwenspersoon voor de leerlingen uit de bovenbouw, maar op eigen initiatief op hen afstappen doe ik hoogstzelden. Als leerlingen niet zélf komen, zullen ze toch niets vertellen. Ik loop naar mijn kantoor, schuif achter het bureau en start de computer op. Het hele weekend speelden haar simpele woorden ‘Hij wil mij’ in mijn hoofd. Ze zijn een eigen leven gaan leiden en langzaam heb ik van alles ingevuld. Ik ben ervan overtuigd geraakt dat Lynns ouders gescheiden zijn en dat haar vader haar wil zien. Er zijn zoveel voorbeelden van gebroken gezinnen waar het kind consequent weggehouden wordt bij de vader. Soms is de man zo in beslag genomen door een jongere vriendin dat het hem alleen maar goed uitkomt. Hij heeft zijn fout vast nu pas ingezien en wil haar terug in zijn leven. De grootste pubercrisis is achter de rug en dan zoeken ze ineens contact. ‘Ik ben toch nog steeds je vader?’ zeggen ze dan, alsof ze recht hebben op hun kind. Dat is het: haar vader wil haar zien en Lynn heeft daar geen zin in. Ik heb dit verhaal al ingevuld door de vele ervaringen op school. Maar het is goed om het te controleren voordat ik er ook maar iets over zal zeggen tegen Lynn. Controle, daar draait het toch vaak om. En dus duik ik in het leerlingenarchief en zoek Lynn van der Meer op. Het is een uitgebreid dossier waarin vooral verslag is gedaan van tekortkomingen van de leerling, haar onverklaarbare afwezigheid, de irritatie van de ouders hierover en de maatregelen van school om alles in het reine te brengen. Lynn is inderdaad blijven zitten en overgestapt van vwo naar havo. ‘Blijven zitten, dus. Zei Edo niet iets over problemen thuis?’ Ik lispel tegen het scherm. ‘Waarom staat dat er dan niet in? Niets over de thuissituatie, behalve dat vader en moeder geïrriteerd zijn over haar geregelde afwezigheid op school.’ Ik strijk met mijn vinger over mijn neus. ‘Niets over thuis. Vader en moeder. Dus niet gescheiden? Of pas recentelijk?’ ‘Wat ben jij vroeg?’ Ik schrik me rot en draai me bijna schuldbewust om. ‘Ja, uh... Ik wilde iets uitzoeken.’ ‘Ook een koffie?’ ‘Al gehad.’ Ik sluit het dossier af en draai me om naar mijn collega en vriendin Mirjam. ‘Fijn weekend gehad?’ ‘Ja, hoor.’ Ik weet dat ze me nu gaat uithoren en dus begin ik vast op te dreunen. ‘Ik heb boodschappen gedaan, een prachtige fietstocht langs de Bergse Maas gemaakt, onderweg een terrasje gepakt, en thuis een overheerlijke salade voor mezelf gemaakt, daarna heb ik de film A Beautiful Mind voor de zesde keer bekeken en mezelf volledig klem gegeten aan toastjes met blauwe kaas, omdat de salade kennelijk toch niet voldoende was. Over de wijn die ik op heb zwijg ik liever.’ ‘En...?’ ‘En nee, ik heb me niet eenzaam gevoeld, geen moment verveeld en me niet ingeschreven op een datingsite. En hoe was jouw weekend?’ Ik knijp mijn lippen op elkaar om de lach te verbergen die bijna onbedwingbaar op komt zetten als ik haar verbouwereerde gezicht zie. ‘Mijn weekend? Nou ja, ik heb... We zijn naar mijn ouders geweest, Saar was daarna onbeschrijfelijk lastig omdat mijn moeder haar bleef verwennen en... Ach, het was eigenlijk een supersaai weekend,’ zegt ze dan, en we schieten samen in de lach. Als de bel gaat, nemen we afscheid en spreken af samen te lunchen. Ik loop snel naar mijn lokaal, omdat ik er een hekel aan heb als de leerlingen er eerder zijn dan ik. Supersaai? Ik denk aan het olijke toetje van de tweejarige Saar. Dat ik graag met Mirjam zou willen ruilen, zal ik tegenover haar nooit toegeven. * Het vierde uur heb ik havo-4, en tegen die tijd is mijn hoofd al gevuld met het geroezemoes dat nu eenmaal om pubers heen hangt. Maar zodra ik Lynn de klas binnen zie lopen, ben ik direct alert. Haar rugzak hangt aan een elleboog terwijl ze volledig verdiept is in haar mobiele telefoon. Als ze me ziet kijken, stopt ze hem snel weg. Haar ogen zijn onrustig. Ze heeft dunne lijntjes waar ooit wenkbrauwen gezeten moeten hebben. Een piercing net boven haar lip. Een mooi meisje in een spijkerbroek die gehavend is. Is zij dat ook? Er zijn nog niet veel leerlingen in de klas en in een opwelling stap ik op haar af. Als ze achteruit deinst, stop ik en glimlach naar haar. ‘Is alles goed?’ ‘Ja, hoor.’ Haar ogen schieten heen en weer, terwijl ik haar rustig op blijf nemen. Er is iets met het meisje, dat kan niet anders. Haar dossier gaf echter niets prijs, wat op zich vreemd is. Waarom staat er niets in over de problemen thuis? ‘Geen problemen meer gehad?’ ‘Hoezo?’ ‘Nou, omdat hij er was?’ Ik durf haar vader nog niet te noemen. Niets invullen. Ze laat haar hand door de lange haren gaan waardoor haar nek kort bloot komt te liggen. Even ben ik in verwarring door wat ik meen te zien. Maar als ik beter wil kijken, hangt het zwarte harengordijn er alweer voor. Ineens zijn er andere leerlingen om ons heen en ik merk dat Lynn langzaam achteruit loopt. ‘Zullen we na afloop van de les even verder praten?’ Een bijna onmerkbaar knikje voordat ze zich omdraait en naar haar plek achter in de klas loopt. * De rest van de les ben ik er niet helemaal bij. Ik draai volledig op routine, wat me goed afgaat omdat ik op zondag altijd tijd besteed aan een gedegen voorbereiding van de week. Iets wat Mirjam niet hoeft te weten, omdat ze me dan weer te lijf gaat met goede adviezen over sociale contacten en die zo belangrijke liefdesrelatie. ‘Als je de antwoorden hebt ingeleverd, kun je gaan. Morgen gaan we een communicatieopdracht doen om de spreekvaardigheid te testen. De tekst is te vinden in het leerboek, dus kom goed voorbereid naar de les.’ De laatste woorden gaan verloren in het lawaai van schuivende stoelen en pratende jongeren. Als ze geen huiswerk hebben, vinden ze het allemaal allang best. Voorbereiden behoort niet tot hun vocabulaire. Terwijl ik de ingeleverde vragenlijsten aanpak, houd ik Lynn in de gaten. Zou ze blijven? Of glipt ze liever met de anderen mee naar buiten? Dan staat ze aan mijn bureau, overhandigt haar antwoorden en kijkt even achterom. Achter in de klas hangen twee meiden met de hoofden bij elkaar boven hun telefoon. Ze giebelen. ‘Inleveren!’ roep ik streng. ‘Maar de les is afgelopen,’ protesteert een van hen, terwijl het mobieltje ergens tussen hen in blijft zweven. ‘De antwoorden.’ De leerlinge weet niet hoe snel ze haar mobiel moet wegstoppen en het antwoordenvel moet inleveren, maar Lynn wacht hier niet op. Ze loopt met onzekere passen naar de deur en verdwijnt de hoek om. ‘Lynn? Ik wil je graag spreken,’ roep ik haar na, maar ze is al buiten gehoorsafstand. Ik ruk de papieren geïrriteerd uit de handen van de twee meiden. Had ik het anders moeten aanpakken? Kribbig probeer ik om de papieren netjes op een stapel te krijgen, maar als dat niet lukt duw ik ze als een wanordelijke bulk in mijn tas. Niets voor mij. De vele scheldwoorden die in mijn hoofd ronddansen maken het er allemaal niet beter op. Ik ben kwaad op mezelf. Ik heb het verknald. Ik loop door de klas om te kijken of iemand misschien iets heeft laten liggen, en raap met een onderdrukte kreun een pen van de grond op. ‘Klaar?’ Mirjam steekt haar hoofd om de hoek van de deur. ‘Ja, helaas wel.’ ‘Wat is er?’ Met haar jaloersmakend lange benen stapt ze de klas binnen. ‘Ik maak me zorgen om een van de leerlingen.’ Met een zucht doe ik mijn tas dicht. ‘Was je daarom vanmorgen zo vroeg op school?’ ‘Ja, maar ze is me net ontglipt.’ ‘Wie is het?’ ‘Ach, laat maar. Ik zal haar binnenkort wel uitnodigen om eens te komen praten.’ Mirjam tikt met haar knalpaarse nagels op de tafel. ‘Het is toch niet Lynn, hè?’ Met een ruk kijk ik op. ‘Hoezo?’ ‘Die stond net in de gang tegen de muur aangeleund alsof ze op iemand wachtte.’ Ik kijk Mirjam aan, en zie een vlek op haar truitje die alleen maar...