Bekker De Medicus van Constantinopel: Historische roman

1. Auflage 2022
ISBN: 978-3-7452-2511-2
Verlag: Alfredbooks
Format: EPUB
Kopierschutz: 0 - No protection

E-Book, Dutch, Flemish, 500 Seiten

De Medicus van Constantinopel: Historische roman Alfred Bekker en Silke Bekker De omvang van dit boek is gelijk aan 498 paperback pagina's. Constantinopel in het midden van de 15e eeuw: het Byzantijnse Rijk brokkelt af en de Turken komen dichterbij. De keizers worden het slachtoffer van intriges - of de pest. Met de Zwarte Dood die woedt, nemen angst en bijgeloof de overhand. De broer van Maria di Lorenzo heeft zich ook aangesloten bij een sekte, en de jonge vrouw moet het handelshuis van de familie alleen runnen. Wanneer ze de arts Wolfhart ontmoet, ontwikkelt zich een hartstochtelijke liefde. Wolfhart is in de stad voor een ontmoeting met Fausto Cagliari, de beroemdste pestarts van zijn tijd. Maar hij moet zich realiseren dat Cagliari een werkelijk duivels plan nastreeft...

Autoren/Hrsg.

Bekker, Alfred

Bekker, Silke

Leseproben

Pera bij Constantinopel....

Het flikkerende licht van tientallen fakkels deed ontelbare schaduwen dansen. De vlammen laaiden op en donkere rook gulpte uit de ramen van het twee verdiepingen tellende, statige huis aan de Via del Piero in Pera, de Genuese kolonie in de buurt van Constantinopel. 

Maria di Lorenzo huiverde en prevelde een gebed. Haar lange kastanjebruine haar viel over haar schouders, onverzorgd en grijzend van de as die op haar hoofd was uitgestrooid. De lippen van de jonge vrouw bewogen zich fluisterend.

"O Heer, wat hebben we gedaan," fluisterde haar broer Marco, pas 22 jaar oud en dus anderhalf jaar ouder dan Maria. "De laatste dag is nabij en het beest Satan raast over de aarde..." 

De pestknechten met hun zware mantels en snavelmaskers schreeuwden verward en laadden twee menselijke lichamen op de kar. Het waren de bleke, gekneusde lichamen van Maria's ouders, die in zeer korte tijd door de smerige adem van de pest waren aangevallen en weggevoerd. Opgedroogd bloed stroomde uit hun monden en neuzen. Maria wilde de wagen naderen, maar een van de pestknechten hield haar tegen en duwde haar ruw terug. Tranen stroomden over haar gezicht.

"Blijf waar je bent en verheug je in de tijd die de Heer je heeft gegeven!"

De blik achter de ooggaten van het snavelmasker leek onrustig.

Maria slikte. Ze had kunnen schreeuwen en toch kon ze het niet. Een dikke brok zat vast in haar keel en scheen haar te beletten een enkel geluid uit te brengen. Zelfs een gebed zou nu niet meer over haar lippen komen.

Een koele wind blies over de Gouden Hoorn, de arm van de zee waar de keizerlijke oorlogshaven lag, beschermd door een enorme ijzeren ketting. Deze keten werd in geval van gevaar opgeworpen om te voorkomen dat vreemde schepen zouden binnenvaren en om de eigen vloot te beschermen. Maar het water van de Gouden Hoorn, dat Pera scheidde van de stad zelf, beschermde haar geenszins tegen de miasma, de adem van het kwaad die uit de diepten van de aarde opwelde en zoveel leed en wanhoop onder de mensen bracht. Als ergens in de door ratten geteisterde straten van Constantinopel met zijn kronkelige vakwerkhuizen de Zwarte Dood rondging, dan trokken de wolken van verrotting en kwaad gewoon over het water en had zelfs een quarantaine vaak genoeg geen effect gehad. Constantinopel was in de laatste honderd jaar meer dan een dozijn keer door de pest getroffen. Sommigen zeiden dat de kwade adem ratten deed groeien in de modder van de ondergrondse kanalen en onzichtbare insecten voedde die de monden en neuzen van de mensen binnendrongen en zo lichaam en ziel bederften.

Gezang was te horen vanuit het halfduister. Een processie van boetelingen trok door de straten van Pera. De deelnemers droegen grijze gewaden en smeekten om genade te vinden voor het laatste oordeel.

De vlammen sprongen nu hoger en hoger uit de ramen. 

De lucht was gevuld met de doordringende, etherische dampen. Niet alleen moest alles in het huis worden verbrand, maar het moest ook worden gefumigeerd.  De doordringende dampen van bepaalde oliën kunnen het kwaad misschien voor lange tijd terugdrijven naar de lagere aardse kloven en moerassen van waaruit het misschien is gekropen.

De auto kwam krakend in beweging. 

"We zullen allemaal sterven en verdoemd zijn," mompelde Marco naast haar. Zijn ogen waren glazig. "Satan is machtiger dan God, anders zou dit niet kunnen gebeuren.

"Waar heb je het over?" vroeg Maria, geschokt.

Marco keek haar aan. Het licht van de fakkels werd weerkaatst in zijn donkere ogen.

"Hoe kan het anders dat er geen remedie is voor het kwaad dat ons treft."

"Je zondigt!"

Maria maakte het teken van het kruis. Sedert enkele jaren was Marco di Lorenzo geneigd uitspraken te doen die dicht in de buurt van ketterij kwamen en die elders dienovereenkomstig vervolgd hadden kunnen worden. Maar de macht van de Romeinse Curie reikte niet zo ver als hier, tot in het domein van de Keizer van Constantinopel - ondanks alle geruchten over een op handen zijnde hereniging van de Oosterse en Westerse Kerken, die telkens weer de kop opstaken wanneer de troepen van de Ottomaanse Sultan een of ander hoekje land wegnamen van het krimpende rijk of zelfs oprukten tot aan de muren van de stad zelf. In het geheim hoopten velen dat een leger van het Verenigd Christendom Constantinopel zou redden van de Ottomanen. Maar deze hoop leek even illusoir als de hoop dat de pest de stad in de toekomst zou sparen.

"Satan heeft gewonnen! Het beest van onheil is overal!" riep Marco, die zelfs het gezang overstemde.

Mary's ogen waren verblind door tranen. Zij prevelde haar gebeden in zichzelf alsof een geheime kracht haar lippen bewoog en de woorden vormde. Het leek uit zichzelf te gaan.

Zij hoorde vaag een van de pestdienaren iets zeggen terwijl de stoet zich voortbewoog, als een griezelige dodendans. "De erfgenamen van de familie di Lorenzo hebben geluk," mompelde de pestknecht onder zijn masker. "Het huis is van steen en als het uitgemest is, zullen tenminste de muren nog overeind staan..."

Het begon licht te regenen en al snel plakte Maria's haar aan haar gezicht.

Ze volgde de auto door de steegjes. Op vele deuren was met zwarte verf een omgekeerde 4 geschilderd - een kruis dat in één streek was aangebracht zonder er af te halen. Een teken tegen de Zwarte Dood, deze gesel die God het volk van Constantinopel niet wilde ontnemen. Hij alleen moest weten waarom. Op sommige van deze deuren was geen verf maar bloed gebruikt. Schapenbloed - zoals het volk Israël zijn huizen had geverfd voordat zij Egypte verlieten, opdat de engel des doods zou voorbijgaan, door God gezonden om de eerstgeborenen van de Egyptenaren te doden. Maar deze oude spreuk leek niet meer te werken. Mary wist van minstens een dozijn huizen waar de Zwarte Dood was binnengedrongen ondanks deze beschermende tekens. De engel des doods sloeg schijnbaar willekeurig toe en nam wie hij wilde. En er scheen eenvoudigweg geen macht te zijn die een halt had kunnen toeroepen aan de willekeur van zijn onvoorspelbare kracht.

De regen was heviger geworden toen zij de begraafplaats buiten de muren van Pera bereikten, waar de doden door de pestdienaren in kuilen werden gegooid. Er waren geen doodskisten meer te koop en er werd al weken niet meer gelet op denominatie of status. Zelfs de pestkisten, die meerdere malen gebruikt konden worden en aan de onderkant een klep hadden, zodat de doden eruit vielen als ze werden losgemaakt en de kist weer uit de kuil werd getild, werden niet meer gebruikt. Hun hout was donker geworden van de bloederige, verrotte uitwerpselen die nog uit de monden en andere lichaamsopeningen liepen of van de opengebarsten bulten van de doden, zodat de pest er al lang zijn intrek had genomen. De regen, die dit jaar heviger was dan ooit, had bovendien het hout verrot en de pestkisten, die vaak al jaren gebruikt werden, verrot en broos gemaakt, zodat de roestige spijkers er uit braken. En er waren nauwelijks nog timmerlieden die bereid en in staat waren om hen te vervangen. Sommigen waren zelf door de pest getroffen en lagen uitgestrekt, anderen waren ondergedoken door het miasma van de angst, want sommige ambachtslieden geloofden dat het maken van een pestkist hen ongeluk zou brengen en misschien zelfs de pest zou aantrekken.

De regen viel nu in dikke druppels. De grond aan Maria's voeten was doorweekt. Het water verzamelde zich in plassen en dreef overal de ratten uit hun holen, die hun angst volledig verloren hadden en als dronken over het veld kropen - net zoals men ze op straat kon aantreffen.

Vader Matteo da Creto probeerde dit moment een laatste beetje waardigheid te geven. Hij sprak een gebed uit, omdat de meeste overledenen niet in staat waren geweest de heilige sacramenten te ontvangen voordat zij overleden. Vader Matteo was de laatste overgebleven priester van de Roomse Kerk in Pera. Alle anderen waren ofwel gevlucht of gestorven tijdens hun dienst. Matteo was een man van in de veertig. Zijn gezicht was vlekkerig en verminkt door littekens. Naar verluidt was hij in zijn jeugd de enige die een pestepidemie overleefde in het dorp Creto, niet ver van de gelijknamige berg bij Genua. Terwijl de Zwarte Dood het hele dorp had weggevaagd, was de jongen in leven gebleven. Rondreizende monniken namen hem met zich mee - ondanks het feit dat de kleine Matteo de zweren droeg die de Zwarte Dood vaak met zich meebracht. Maar de monniken namen hem toch op en verzorgden hem. Het feit dat hij herstelde werd beschouwd als een wonder. Het moest een teken zijn waarmee de Heer hun menslievendheid en naastenliefde had beloond.

Sindsdien, zo verkondigde Matteo da Creto steeds weer vanaf de kansel als hij de mis las, kende hij geen angst. Niet van de Zwarte Dood, noch van de Ottomaanse heidenen die de leer van Mohammed volgden en wier kanonschoten de muren van Constantinopel zelfs van mijlenver deden beven.

En zo stond Matteo daar en zei onwankelbaar zijn gebeden op. Even onwrikbaar bedekten de pestdienaars de doden met aarde, opdat het kwaad met hen zou verdwijnen naar waar het vandaan was gekomen.

"Het bewijs is er," hoorde Maria haar broer Marco zeggen, zijn gezicht bleek van afschuw en zijn ogen wijd open. "Satan is machtiger dan God ooit was.

"Stop met zo te praten!" protesteerde Maria.

"Het is de waarheid, zuster! Ook al kun je het misschien niet verdragen! Waar je ook kijkt, het kwaad triomfeert!"

Zij liepen nu om het graf heen, terwijl de kar alweer werd weggereden en de pestknechten opnieuw hun gruwelijke werk deden. Luid, ongeremd...