Abenteuerroman
E-Book, Deutsch, 118 Seiten
ISBN: 978-80-268-6869-9
Verlag: e-artnow
Format: EPUB
Kopierschutz: 6 - ePub Watermark
Autoren/Hrsg.
Weitere Infos & Material
Buten frür dat Pickelsteen [Stein und Bein]. Ick hadd æwersten bannig inkacheln laten, un de oll Aben bullert' man orig so von dat böken Blankholt, wovon he drang [fest] vullproppt wir. Een Buddel Schato Dikem hadden wi all dat warme Blot bet up den letzten Druppen aftappt, un bi de tweet wiren wi grad bi, un vier anner stünnen noch in den Korw rechtsch von mi, so dat ick man totogripen brukt, ahn uptostahn. Oll Unkel Andrees set æwer in minen Armstohl vör den Aben, 'n Fotere dree ore vier af un hadd sick von den veritabeln Türkschen instoppt, den ick von P. J. Behnken an 'n »Glatten Aal« för des' Gelegenheit halt hadd; denn de oll Herr frög nich vel nah Glimmstengels nah, un wenn se ok ut de Vega de la Habana importiert wiren. Wi annern, 'n Manner söß hoch, hadden uns æwer de Trabukos hermakt, wo 'n apen Viertelkist von up den Disch vör uns stünn. De Finsterladen wiren dichting to un de Roulos dal, un dat was so mollig in min Quartier, as dat männigmal in son oll Junggesellenharbarg is, wenn dor gode Frünn in tosamen kamen, de sick 'nanner mœgen un de jedermann mag. Ick hadd nämlich oll Unkel Andreeßen richtig dorto kregen un an de duwwelten Trossen von sin Vörleew un Fründschaft för mi un uns' Vetterschaft in minen eegen Haben binnen slept. – »Na, Bengel«, hadd he to mi seggt, »denn helpt dat nich, seggt Toppstedt, denn möt ick mi jo woll man gewen; denn kam ick morn abend so hento sössen to di, Hans! Man länger as bet dreeviertel up negen bliw ick nich; ick kam so all dordörch üm min Partie Lomber Imperijal, un dat do 'k ünnod [ungern].« Oll Unkel Andrees süll üns nämlich mal eens richtig un sonn beten de Reeg nah all sin Fohrten un Stückschen vertellen, de he in sin Slüngeljohren mit sinen Ohm un minen Grotöhme, Kasper-Ohmen, hatt hadd, wat siner Tid eenen gewaltigen Schipper vör den Herrn west wir, dormit dat noch up Kinner un Kinneskinner kem, so seker as de Chronika von de heilige Genoveva un Offerussen [Christophorus] un de Legende von den Pannkokenberg un Kaptein Sindbadden un den fleegenden Hollander un de Insel Felsenborg. Un nu set de oll Herr richtig dor un let sick ok nich irst twee lang un twee breet nödigen. He kek üns 'n Ogenblick scharp un plietsch [verschmitzt] an, een nah 'n annern. Wiren dat ok nich all Vettern von em un mi, so wiren dat doch bekannte Gesichter, de richtigen Swities, as oll Unkel Andrees uns to döpen pleggt', un dorup grient' he sick un säd: »Na, Kinnings, ick heww mi dat gestern un hüt all sonn lütt beten trecht leggt. Wi sünd jo nu woll Ahl Pipel an Buurd [all people on board]? Ick bün nu klor; dennso smit ick nu de Troß af un kann nu de Fohrt losgahn. Seefast sünd wi jo all, un dat beten Spölwater, wat dor bi vörföllt, dat lat't ji juch woll in de Hoor drögen. Na, denn gäw ok dejenigte got Achtung! as Utröper Prüter von den Ambarg sin Tid to ropen pleggt, wenn he an 'ne frisch Strateneck kem. Wer Anno een ore so, – up een Johr mihr ore weniger kümmt dat dorbi nich an; genog, dat was nah den Rostocker Botterkrieg un vör de Franzosentiden un as de Fastgälljassen un Mufferdeischoners noch in de Mod wiren un man so'ne Fohrtüg' as Klipper un Schruwendampers noch nich kennen don ded, – wer dor de Koßfellerstrat ore den Borgwall in Rostock lang kamen is, de mag dor villicht, üm de Adventen ut, wenn de letzten Appelschep mit Hemp [Hanf] un Talg un Lichters, mit Linsaat un rußsche Seep un allerhand so'ne schöne Sæbensaken von Petersborg Haben binnen kemen, eenen stiftakelten un strammen ollen Burßen preit [ausgemacht] hewwen, een dägtes [tüchtiges] Rundgatt, breet un vull æwer Bog un Speegel as ne hollandsche Kuff, un dat was min Moderbroder Käppen Pött, ore kortweg Kasper-Ohm benömt. De hadd all sit Anno sæbenunsæbentig as Kaptein von de Fastgälljaß Anna Maria Sophia up Petersborg fohrt un sick 'n schönen Schilling ut de Gravensteiners un Goldränetts ruteslahn un hadd so vel vör sick bröcht, dat he dunn all de Schepfohrt upgewen un von sin Tinsen un Gotts Gnad un de groten Botterbröd riklich hadd lewen künnt, wenn he man wullt hadd. Wenn he æwerst to Hus wir un denn sünndags morns Klock teihn de Strat ruppe stüert nah de Marigenkirch, dat Gesangbok ünner 'n linken Arm, dat lange spansche Ruhr ünner den sülwern Knop in sin rechte Fust, den nigen dreekantigen Hot up 'n Kopp un 'n Zopp achter 'n Kopp, so lang un dick as 'n rökerten Spickaal to sößunddörtig Schilling, denn sehg he so mastig un kumplett ut as 'n regulären Schout by Nacht [holl.: Konteradmiral] ore 'n Rostocker Börger ore irgend so'n annern forschen Kierl bi de Sprütt. Un wenn he nahsten up dat Schippergelag bi den groten Fastnachtschmus nah Disch sin drüdd Glas Grog wegstaut hadd un up all de Legerwalls un Wedergallen un all de Nurd-Nurd-Osts bi Nurden to spreken kem, de he all afwedert hadd, un von de Munsuns bi Batavia un von de Magellan'sche Sund bi Kap Hurn un de Passaten un de Mahlstrom bi de Lofodden un den fleegenden Hollander bi de Flamlandischen Eilanden ond de grot Seeslang ünner de Lakediben vertellen don ded, denn pust't he so'n grausamen Damp ut sin lütt ierden Pip vör sick weg as een Urlogsmann [Kriegsschiff], de ne vulle Lag ut alle Stücken von de Backburd giwwt. Dorbi sprök he so moi Hollandsch as een Schiedamer Schipper. Ob dat nu dorvon kem, dat he so oft in Batavia west wir ore dat he sin Lewdag so vel veritabeln Knaster von Ruyter, Puyter, Znuyter en Zoonen, Amsterdam, smökt hadd, dat weet ick nich. Dor wiren woll weck, de säden, Käppen Pött hadd nie nich sin Näs' æwer 'n Belt un Skagerrack rutesteken; æwerst dat wiren gewiß all man so'n afgünstige Smugglers un Sötwatermatrosen, schowjackige Ballastschüwers un schlusuhrige Hiringswrakers mit keenen Schilling Geld in de Furrick [Tasche], un so'e trandrüsige Topgasten estimeert Kasper-Ohm ok nich een Spier; man dat he, wenn sonn Keelschwin em vör de Bog kem, dat linke Og dichting toknep un mit dat redete dwars æwer sin Näsenstag nah den Spurrer [Pfuscher] henplirt, as wenn he seggen wull: »Gott verdom mi, mein Jonge, kumm mi nich in min Fohrwater, oder ick jage di minen Klüverbom in die Kombüs!« – Ob Käppen Pött nu würklich nie nich ut den Sund un dat Kattegatt vör 'n annern Wind, as den sin Tung maken ded, rutelopen is, dor heww ick mi man een eenzigstes mal sülst üm kümmert un dunn nie nich wedder. Un dat kem so: Ick hadd dunn twölw ore dörteihn Jahr up 'n Puckel un was grad so'n gottvergetenen Slöpendriwer [Herumtreiber], as je een up de Ballaststäd bi dat Mönkedur sick mit sin Frünn sünnabends nahmiddags de Näs' ut æwergrote Fründschaft blödig slahn hett. Nu hadd mi minen Vader sin Maat 'ne Flöh int Uhr sett't von wegen Kasper-Ohm un Batavia, und or ick grad in de Gegraphie von 'n Kanter 'n poor höllische Ramps [Rempler] wegkregen hadd, wil ick bi Batavia nich so got Bescheed wüßt as min Öhme, so möt mi de Moord riden, un ick frag em, nämlich Pötten – as wi, ick un min Oll, grad bi em sünndags up Rindfleesch un Ris mit Plummen to Gast seten – »Kasper-Ohm«, – frag ick – »up wecken Grad liggt Batavia?« Min Oll kek mi dorup ganz plietsch an, as wenn he seggen wull: »Jung, plagt di disser un jener!« – Kasper-Ohm würd æwerst up eens verdeuwelt brun utsehn, läd Metzer un Gabel dal un schöt dwars æwer sinen Näsenspanker so'n giftigen Blick nah mi hen, dar ick dat nich uthollen künn, vör mi up dat Dischlaken dalkiken müßt un all dacht: Nu sleiht he di an 'n Hals! – Dar ded he æwerst – Gott si Dank! nich, ick segg: Gott si Dank! un heww een Recht dorto, denn he hadd ne Fust as ne Ballastschüffel; he säd blot to mi in so'n deepen Ton, dat mi acht Dag' nahher noch dat linke Uhr – denn dat was sin rechte Hand tonegst – dorvon dræhnen ded: »Morblex, Jonge! kik mi in den Kikero ond driw du keenen Schmoggelcommercium onder den Disch mit dine latinsche Vokabels, verstehst du mi, Näs'water!« Dor ick dat nu würklich den Dag vörher dan hadd, mit de Vokabels nämlich, as ick to min eegen Schimp un Schann' noch up min ollen Dag' gestahn möt, un dor ick dat gor nich begripen künn, wen Kasper-Ohm dat hadd steken könnt, – so fohrt' mit dat up eens so swer up dat Gewissen, dat mi all dat Blot in 'n Kopp schöt un ick mi so dägten verfihrt, as wenn de oll Kanter mi sülst dorbi fat't kregen hadd, bi de Vokabels nämlich, un ick vör Angst den groten Plummensteen mit dalsluken müßt, den ick grad mang de Tähnen hadd. Nahsten wull mi dat Rindfleesch gor nich mihr recht smecken, schonst dat von 'n fetten jütschen Ossen ut Tietzen sinen Schorn [Schlachterei] was, ne Handbreet Fett an, un ne wunderschöne Soß von Hiring, Botter un Marressig [Meerrettich] to de Katüffeln. Von de Tid af heww ick Kasper-Ohm nie nich widder nah Batavia fragt. Ganz verget un vergew he mi dat ok nie nich. Denn vördem hadd ick jedwermal to Pingsten un Wihnacht een lübsches Markstück von em schenkt kregen, wo ick mit maken künn, wat ick wull, un wat ick ümmer flink no verswupsen ded. Von Stund an was dat æwerst dormit rein ut un vörbi. Dat hadd ick dorvon. Worüm wir ick ok so'n Döschkopp west. Toirst glöwt' ick, Kasper-Ohm hadd dat man blot vergeten, un töwt un töwt, – æwerst keen lübsches Markstück kem, höchstens 'n poor oll brun Päpernœt to Wihnacht, un so blew dat, bet ick insehg, dat Kasper-Ohm blot dat Markstück vergeten ded, wil he Batavia nich vergeten hadd. Nah disse trurige Erfohrung heww ick mi ümmer bestmæglich in acht nahmen, keen Minschenkind afsichtlich up sin Batavia-Likdurns [Hühneraugen] to pedden, wil man nich weeten kann, wat för 'n häßlichen Schaden man dorvon wegkriggt. Ick heww æwerst noch männig hübsche Fohrt mit Kasper-Ohm aflewt – säd oll Unkel Andrees un staut 'n frischen Priem achter de Kusen [Backenzähne], denn he nehm dat...
